कविता : गुरु (गुरुपौर्णिमा विशेष)

काय मागू गुरुकडं?, सारंच त्याने दिलं |
शांती, समाधान, मोक्ष, इतकंच आता राहिलं ||१||

अंधारल्या वाटेवर, गुरुच झाला दिवा |
तुटून पडलो चुकांवर, जैसा सिंहाचा छावा ||२||

थोरांपुढे झुकायला, गुरुनेच शिकवलं |
अहंपणा दूर सारुन, नम्र होण्यास सांगितलं ||३||

गुरुच माझा पाठिराखा, सखा माझा गुरु |
योग्य मार्गी लावतो माझे, भरकटणारे तारू ||४||

येती मजवर संकटे, होता माझी फसवणूक |
सांभाळून घेतले मज, दावून आपली चुणूक ||५||

गुरुस न सांगे मी, संकटं माझी मोठी |
भिडे आधी गुरूच तयांस, ठेवून मज पाठी ||६||

सुखाची बरसात होता, करतो मज तो समोर |
गुरुदेवांस नित्य स्मरता, मन माझे भाव-विभोर ||७||

काय सांगु महिमा गुरूचा, काय वर्णू थोरवी? |
गुरुच माझा मेघ-मल्हार, गुरुच राग भैरवी ||८||

आई माझी समर्थ, अन् समर्थच माझे गुरू |
साथ गुरूची लाभता, उणा कल्पतरू ||९||

झाल्या मजकडून खूप चुका, घडले असतील अपराध |
गुरुविन कोण घेईल, ते सारे पदरात? ||१०||

काया झीजो सत्कार्यी, मनी गुरुनाम |
गुरुदेवांस वंदन जैसे, पुण्य गंगास्नान ||११||

     --- जयराज